Uit een harkenpoppetje herkent de mens de omtrekken van een mens
en in een lijn de horizon die de lucht en de aarde van elkaar onderscheidt. Hoe kan het dat wij mensen zo'n rare vertaalslag kunnen maken? En
dan heb ik het nog niet eens over animatie. Kwam er op een dag een Neanderthaler zo vroeg zijn nest uit, in
de eerste plaats voor een frisse duik, dat hij zo schrok van zijn reflectie
op het water dat het beeld daarvan is blijven hangen? Of misschien was het dat er in de rotsopening vlak voor de
schemering op een winderige avond een paar takken een schaduw op de muur
wierpen, die leek op de schaduw van een mens, waardoor de Neanderthaler ineens
begreep wat een mens in beeld definieerde. Een harkenpoppetje! Desalniettemin is de mens op een dag zichzelf gaan tekenen en is
toen nooit meer opgehouden. In zowel strip als animatie laat je je gedachten leiden door
beelden. Bij het lezen van een strip betekent dit even zoveel als dat je
kijkt naar animatie. De vertelwijze weet je in vervoering te brengen en neemt
je mee naar een andere wereld. Maar de beeldtaal van animatie is anders dan van strip. Stel dat je een animatie uit de filmrol zou halen en die uiteen
zou leggen. Dan krijg je een hele lange strook met allemaal plaatjes achter
elkaar. Een strip is in een bepaald opzicht een stilgelegde animatie
uitgespreid over de lengte en de breedte van een oppervlak. In animatie vragen de afwisselende beelden in een enkel scherm
van je dat je de actie blijft volgen. Elke handeling die plaats vindt in het
scherm is een nieuwe afbeelding, die de plaats inneemt van de vorige
afbeelding.
|