Disney was zich bewust van het leven wat er in animatie schuil ging
en wist, door het opvoeren van het aantal beelden per seconden, hele soepele
bewegingen te creëren die met elke pas, onder andere, rekening hield met
massa, vorm, richting, timing, omvang, afstand en plaatsbepaling. In strip staan actie en beweging stil in de tijd. Beelden die
actie laten zien worden voorzien van extra richtlijnen, bewegingslijnen en
symbolen die een weerslag lijken aan te tonen van de verandering van
moleculen in de lucht. Alsof er zogenaamd een tijdelijke reflectie blijft
hangen als iemand ineens wegrent in een strip. Denk bijvoorbeeld aan de
stofwolk op de plaats waar een moment geleden Fred Flintstone nog stond. Beeld heeft een kwaliteit die een diep en eeuwig universum kan
waarborgen. Wanneer beeld niet onderbroken wordt door een kader zal het
altijd door gaan. Beeld kan voorbij gaan aan de perceptie van tijd en kan daarom
een doorgang vormen naar een andere wereld. Dat wat de kijker aanschouwt in
beeld kan ook gelezen worden. Beeld kan namelijk een verhaal vertellen. Een schilderij
aan de muur vormt door het vaststaande vergezicht voor een mens een eeuwige
contemplatie over de inhoud van het beeld.
Er gaan zoveel raadsels schuil in beeld, dat de mens zich daar lang
over kan fascineren. Maar als je een schilderij in een animatie plaats gebeurt er het
volgende: Uit Understanding Animatie vond ik in de analyse van Beauty and
the Beast. Dit voorbeeld verteld over het begin van de film, waar de
geschiedenis van het Beest wordt vertelt in een glas in lood verhaal en toont
aan wat er over blijft van detail in beeld in animatie. "Unusually for a Disney film, (…)
the narrative is mainly conducted trough the voiceover as it accompanies a
number of desolves , in which a series of static
|