Stel je een strippagina voor waar iemand door allerlei ruimtes
loopt. Tijd is hier in elke individuele afbeelding het heden. Maak nu een animatie van het personage. De persoon loopt door de kaders en als hij het ene kader achter
zich laat loopt die een nieuw kader binnen. Het personage is hier het heden, waardoor er een verloop van tijd
aan de pagina wordt verbonden. De afbeelding in het vorige kader is leeg, net
als het volgende kader. Alleen het kader met het personage heeft op dat
moment een functie. Voor de interactiedesigner is interactie belangrijker dan
verhaal. Interactie biedt inzicht in
een systeem, net als een game. Maar anders dan bij games kan interactie samen
gaan met verhaal. Chris Hales noemde de participant in een interactieve
opstelling The giant finger! Naruto is een anime serie gebaseerd op een manga. Veel beelden
uit de anime zijn dan ook direct afkomstig uit de manga, daarom leek het me
een goed onderwerp voor een experiment. Ik heb een aflevering van Naruto geanimeerd in een stripformat
geplaatst en kwam er achter dat als je de gebruiker de controle geeft
continuīteit op elk moment te stoppen, en eindigheid buiten de controle stelt
er een aardig goede verhaal-vertelstijl mogelijk wordt. http://www.wizardapprentice.com/TimeAndSpace/naruto1 Maar omdat je de continuīteit kan stoppen gaat de dynamiek van de
scene verloren, de actie verloopt daardoor hakkelig.
|